انسانها همواره روی زمین گام بر میدارند در حالی که دو سبد همراه خود دارند ، یکی در جلو و دیگری در پشت سر.
در سبد جلویی خوبیها و صفات نیکشان را می گذارند و در سبد پشتی، کاستی ها وعیبهایشان را.
به همین دلیل در روزهای زندگی، انسان چشمان خود را تنها بر صفات نیک خود می دوزد ، به خوبیها و تواناییهایش می بالد ،خود را برتر از دیگران می بیند و با غرور از برابر آنها می گذرد و فشارها را در سینه اش حبس می کند.
در همین زمان بیرحمانه نظاره گر عیبهای همسفری است که پیش رویش در حرکت است ودر مورد او به قضاوت می پردازد ، غافل از اینکه کسی که پشت سرش قرار گرفته نیز درباره ی او به همین شیوه می اندیشد.!!!
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند
